Het jaar begon zoals andere jaren.
De feestdagen achter de rug en het nieuwe jaar ging van start.
Maar langzaam aan kwam het corona virus dichterbij.
en toen kwam de dag dat het corona virus onze regels in het hospice ging beiinvloeden....
Het hospice dat warmte en gastvrijheid uitstraalt.
Een hospice waar je liever niet komt,totdat je dan toch de stap hebt genomen, omdat het onvermijdelijke lijkt te komen en het thuis niet meer gaat.
Het hospice waar alles mag en alles kan.
Het hospice waar geen regels zijn omdat alles mogelijk moet zijn.
Het hospice waar het leven nog centraal staat en geleefd mag worden en wensen in vervulling moeten kunnen komen.
Het hospice waar elke vraag met een "ja"beantwoord moet kunnen worden is gedwongen om regels en richtlijnen op te stellen.
Regels en richtlijnen om de veiligheid en de gezondheid van de aanwezige gasten , vrijwilligers en coördinatoren te kunnen waarborgen.
De spontaniteit en de warmte maakten plaats voor het verstandelijk beredeneren.
we moesten "nee"verkopen, als er vraag was voor een plekje, omdat we geen gebruik konden maken van de volledige bezetting van het hospice en inzet van de vrijwilligers.
Het voelde zo onnatuurlijk.
Vanaf dat moment moesten we zo vaak nee zeggen.
Met pijn in mijn hart
Met tranen in mijn ogen
Met tranen over mijn wangen
Ik kan dit niet, ik kan geen nee zeggen.
Dat wat uit je hart komt kan niet meer en mag niet weer.
Wetend dat het niet anders kan ...herstel je.
Vanaf dat moment kwamen bestuur en coördinatoren elke week bij elkaar via een "beeldverbinding'.
Vanaf dat moment werden bijeenkomsten, presentaties, open dagen, en NL Doet activiteiten afgezegd.
Vanaf dat moment moest er over elke stap worden na gedacht.
Vanaf dat moment moesten gevoel en mededogen het verliezen van verstandelijk beredeneren in het belang van de gezondheid van een ieder die in het hospice verbleef.
Vanaf dat moment werd de 1,5 meter bepalend en vanaf dat moment werd besloten om niet twee gasten maar één gast op te nemen.
Vanaf dat moment maakten sommige vrijwilligers zelf de keuze om even afstand te nemen in het belang van eigen gezondheid of die van hun naaste.
Vanaf dat moment werd alles anders.
En nu aan het einde van het jaar, mag er langzaam weer iets meer.
Langzaam mogen onze deuren weer open
Langzaam gaan wij onze regels iets versoepelen wel met de regels conform de RIVM en de overheid maar we gaan weer door.
We mogen datgene weer doen waar we goed in zijn.
Ons hart openen en zeggen.......kom maar.
We lopen mee dat laatste stukje.
Kom maar en uw wens volgen we........wel op 1,5 meter afstand.......zolang dit nodig is.
Komt u maar.....
Marieke Postema
coördinator
Reactie schrijven